Thich Nhat Hanh

ไปเจอมาจาก 1001ii
ท่าน ติช นัท ฮันท์ เพิ่งมาเมืองไทยไม่นานมานี้เป็นที่ยินดีของพี่น้องชาวพุทธ
ผู้เขียนไม่เคยศึกษาเนื้อหาธรรมะของท่านติชอย่างลึกซึ้งมากนัก
แต่ได้ไปเจอ blog ของ 1001ii แล้วชอบเพราะเอามีคำอธิบายที่ง่ายๆชัดเจนดี

สมมติว่า คุณคือมนุษย์อวกาศที่นั่งจรวดไปยังดวงจันทร์ เมื่อไปถึงดวงจันทร์เครื่องยนต์เกิดขัดข้องเกินจะซ่อมแซม ทำให้คุณไม่มีทางกลับโลกได้ ออกซิเจนที่เหลืออยู่ก็ไม่มากพอที่จะรอให้โลกส่งจรวดมารับตัวคุณกลับไป คุณจะมีชีวิตอยู่ได้อีกเพียงสองวันเท่านั้นก่อนที่ออกซิเจนจะหมด คุณได้แต่มองกลับไปยังโลกสีเขียวใบนั้น และเริ่มเห็นคุณค่าของมันและการมีชีวิตอยู่เป็นครั้งแรก

ด้วยเหตุอะไรก็ไม่ทราบ จรวดของคุณก็เกิดใช้การได้ขึ้นมา คุณรีบออกเดินทางกลับสู่โลกในทันที ตลอดทางที่จรวดกำลังพุ่งไปสู่โลกอีกครั้ง คุณได้แต่จ้องมองโลกสีเขียวใบนั้นด้วยความใจจดใจจ่อที่จะได้กลับไปอีกครั้ง มันช่างเหมือนปาฏิหารย์ ทันทีที่จรวดของคุณลงจอดบนพื้นโลก คุณก็ค่อยๆ ก้าวออกจากยานอย่างช้าๆ และวินาทีแรกที่คุณก้าวออกมาจากยาน คุณก็ได้สัมผัสโลกสีเขียวใบนี้อีกครั้งในแบบที่คุณคิดไม่ถึงว่าคุณจะมี โอกาสได้สัมผัสกับมันอีก

ความรู้สึกก้าวแรกที่คุณออกมาจากยานนี่แหละ คือ ความรู้สึกของคนที่กำลังอยู่กับปัจจุบันขณะ จงรู้สึกอย่างนั้นให้ได้ตลอดเวลาที่เรามีชีวิตอยู่